Biorąc pod uwagę zestaw technik i metod, jakimi operuje się w trakcie nauki, G. Bedore proponuje następujący podział modeli uczenia:

• Model Sokratejski, w którym wiedza jest współdzielona przez uczestników kursu w ramach dyskusji prowadzonej i wspomaganej przez prowadzącego.
  Synergia pracy w tym modelu jest najwyższa.
• Model Prowadzący/Uczestnik, gdzie główną rolę odgrywa prowadzący, ponieważ jego zadaniem jest stymulacja krytycznego myślenia u uczestnika. Synergia w tym modelu jest bardzo wysoka.
• Model Pracy Grupowej, w którym uczestnicy kursu realizują wspólny projekt pod kierunkiem prowadzącego. Synergia osiągana w tym modelu jest wysoka.
• Model Małych Grup, w ramach którego uczestnicy kursu podzieleni są na bardzo małe grupy, które realizują zadane projekty. Osiągana synergia jest umiarkowana.
• Model Instruktor/Uczestnik, w którym uczestnicy wspomagani są wyłącznie przez instrukcje kursu, pracując z zadanym materiałem, zaś ocena postępów mierzona jest na podstawie testów (znajomości zadanego materiału). Synergia w tym modelu, więc jest dość niska.
• Model Studiów Niezależnych, polega natomiast na udostępnieniu uczestnikowi materiału wraz ze zdefiniowanymi wymaganiami.
  Nie może on jednak liczyć na wsparcie ani ze strony prowadzącego, ani instrukcji kursu. Synergia w tym wypadku jest bardzo niska.

Najbardziej pożądane są aktywizujące metody uczenia, m.in.:
1) uczenie się przez wspólne badania/działanie/eksperyment;
2) uczenie się z doradcą/mentorem;
3) uczenie się przez symulację/grę lub studium przypadku.